Welzijn als de beste zorg op Zorglandgoed Groot Spriel

Welzijn in de zorg is de kwaliteitsmethodiek waarmee Arnold en Monique Hoeve in mei Zorglandgoed Groot Spriel zijn gestart. ,,Het welzijn van onze bewoners in het Woonzorghuis en van onze gasten voor de dagbesteding in het Ontmoetingshuis vinden wij belangrijk. Het is hun dag, hun leven. We luisteren naar persoonlijke wensen en stemmen onze dienstverlening hier op af, met onze professionele kennis van dementie.”

Zorglandgoed Groot Spriel is een particulier initiatief voor mensen met dementie, opgezet door Monique (51) en Arnold Hoeve (55) uit Huizen. Zij huren het hele landgoed inclusief het kasteel, het bos, de dierenweide en de aan te leggen boomgaard en moestuin. ,,Dat sluit mooi aan op onze visie op zorg, met aandacht voor welzijn. Het is kleinschalig, hier komen straks zestien mensen wonen.”

Monique en Arnold hebben in 2018 voor zichzelf het roer omgegooid. ,,We wilden met elkaar al lang wat doen in de zorg en dan met name voor mensen met dementie. Daarvoor waren we op zoek naar een geschikte locatie.’’

Ze kwamen uit bij Landgoed Groot Spriel, een 19-eeuws landhuis aan de Garderensweg in het Sprielderbos. Het rijksmonument werd 1882 gebouwd en was van 1913-1968 eigendom van landheer Johan Willem van Doorninck, die bekendstond als een fervent paardenliefhebber. Tegenwoordig zijn de opstallen in particulier eigendom. De gronden zijn van Staatsbosbeheer.

Groot Spriel werd in 1882 gebouwd en staat te boek als rijksmonument.

Het landgoed heeft meerdere fraaie zichtlijnen.

“De eigenaren wilden een maatschappelijk bestemming. Er zou een school gesticht worden en dat is er niet van gekomen. Wij waren op zoek naar een historische locatie met ruimte eromheen. Via via zijn we hier gekomen en hebben onderzocht of we het exploitabel konden maken’’, vertelt Arnold. De contacten dateren al van februari 2019. In mei 2020 is de huurovereenkomst gesloten. ,,We huren dit langdurig: de eerste termijn is voor tien jaar.’’ Monique: ,,We vinden het belangrijk om de historie te behouden en openheid aan het landgoed terug te geven. Het moet geen elitair geheel zijn.”

Woonzorghuis

Het kasteel wordt een woonzorghuis voor ouderen met dementie en krijgt twaalf studio’s waarvan vier voor echtparen. ,,We verhuren daar woonruimte en leveren ook de zorg vanuit de WLZ. We waren voortvarend aan het verbouwen, maar in november 2019 is er een bouwstop op gezet. Een rijksmonument is een complexe aangelegenheid als het gaat om vergunningen. Zorg hiermee samenbrengen vraagt veel aanpassingen en kost tijd.” Zo moeten alle vertrekken met authentieke elementen nog geheel aangekleed worden. Inmiddels is er al wel een lift in het pand geplaatst. ,,Als alles goed gaat, is het streven in het eerste kwartaal van 2021 de eerste bewoners in te huizen.’’

Monique en Arnold hebben het ontmoetingshuis ingericht voor dagbesteding en informatiecentrum met dementheek.

Ontmoetingshuis

Ook de andere opstallen krijgen een functie. De garage, van naar horen zeggen de eerste autobezitter van Putten, wordt een ontvangstcentrum. De paardenschuur, is door de zorgondernemers in een half jaar tijd verbouwd tot dagbestedingslocatie: het ontmoetingshuis. De ruimte, die een huiselijke sfeer ademt, is bedoeld voor mensen met dementie die nog thuis wonen. Monique zegt over de dagbesteding, die per 1 september is gestart: ,,Overdag bieden wij gasten van buitenaf structuur en ritme aan door activiteiten. We gaan samen koken en muziek maken, maar ook dieren voeren in de dierenweide, wandelen in het bos en het onderhouden van de moestuin. De mannen kunnen ook gaan houtbewerken in de schuur. We kijken naar wat de gast wil. Activiteitenbegeleiders bieden de dagbesteding in kleine groepjes van 2-3 personen.” Het ontmoetingshuis heeft een dementheek: een bibliotheek met historisch materiaal, zoals de leesplank van Ot en Sien, en spellen gericht op dementie die geleend kunnen worden. Er is ook een informatiecentrum voor bijeenkomsten en wekelijks spreekuur.

Interieur van het ontmoetingshuis, dat fungeert als huiskamer en voor dagbesteding.

In het ontmoetingshuis kan ook worden gekookt.

Waardigheid en trots

Arnold en Monique hebben een eigen visie op verpleeghuiszorg en doen daarbij tien klantbeloftes, waarbij de bewoners en gasten zich thuis voelen, zichzelf mogen zijn en de relatie met de medewerkers vertrouwd is. Ze hebben zelf meegeschreven aan deze kwaliteitsmethodiek, gericht op waardigheid en trots. ,,We vinden het welzijn van onze gasten van groot belang: welzijn zien we als de beste zorg. Daarom richten we ons op kleinschalige zorg (een voorziening tot maximaal 24 bewoners) met tijd en aandacht voor de bewoners. We bieden structuur, maar zonder vaste programmering. De een wil schilderen, de ander wandelen, een derde wil met de dieren bezig zijn. We geven hen zelf de regie; hun wensen en die van hun familie zijn leidend.’’

Monique is nog logopedist met een specialisme in de ouderenzorg. Arnold is gestopt met werken bij de overheid: als laatst was hij directeur Ontwikkeling bij de gemeente Ermelo. Samen zijn ze nu verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van de organisatie. Monique richt zich meer op de zorgkant; Arnold meer op de bedrijfsvoering en organisatie. ,,We zijn allebei gewend leiding te geven, Monique vanuit haar praktijk, ik bij de overheid. Nu moet je het samen doen en ook verantwoordelijkheid los laten en delen. Dat is leuk, maar ook spannend. We zijn al 30 jaar getrouwd, maar leren elkaar nu anders kennen als collega’s.”

‘Welzijn is de beste zorg’

Als zorgondernemers krijgen ze 25 mensen in dienst. Medio november gaan ze bouwen aan de organisatie voor het woonzorghuis en worden de eerste vacatures uitgezet. ,,Zonder dat we een vacature hebben geplaatst, krijgen we per week wel twee of drie open sollicitaties van mensen uit de reguliere zorg. We zoeken mensen met dezelfde visie als ambassadeurs van onze gedachte. Thuis voelen is een mooie basis om vanuit te werken. We willen mensen graag een waardige laatste levensfase geven. Vaak wordt gekeken naar wat mensen niet meer kunnen, maar wij zetten de mens centraal door te kijken naar wat de mogelijkheden nog wél zijn. Die talenten willen we graag re-activeren, in een mooie woonomgeving. Ze mogen echt nog mens zijn in plaats van patiënt met dementie. Dan zie je dat somatische klachten en daadwerkelijke zorg veel later komt. Daar zijn wij van overtuigd.’’